Ik genoot van het hele Los Vast avontuur! Had het gevoel dat er écht iets gebeurde! Dat was natuurlijk ook zo. Er was aandacht in de krant. Ik kreeg uitnodigingen om te komen optreden. Ik had het gevoel dat ik ‘begonnen’ was. Wat kan ik allemaal nog meer bereiken?

En dan de Firato! Ik had geen idee wat dat was. Ik kwam echt alleen voor mijn eigen optreden! Hieronder twee clipjes van de liedjes die ik daar zong. El preso numero nueve is een Joan Baez cover. Vóóraf een heel interview door Gert van Brakel waarin je hoort hoe zenuwachtig ik was. Ik wilde ook grappig en gevat zijn, maar dat lukt niet helemaal… of helemaal niet eigenlijk…



Als je het interview wil overslaan, het liedje begint op 02:17.

Girl in sorrow heb ik zelf geschreven. (Het werd uiteindelijk de eerste single van de band Newdeep, maar daarover later meer).



Tijdens iedere uitzending werd er een winnaar gekozen uit de briefkaarten die je moest sturen om je favoriet te laten winnen. Het stapeltje van mijn tegenstander was aanzienlijk kleiner dan dat van mij (o.a. dankzij een fanatieke leerkracht op de Torpschool waar ik stageliep). De redactie besloot dat dat ‘zielig’ was en een gedeelte van mijn stapeltje werd overgeheveld naar dat van hem. Uit zijn stapeltje werd een briefkaart gehaald en diegene zou 25 gulden winnen. Het was… mijn moeder! Het bedrog kwam uit. Mijn moeder had natuurlijk nooit voor hem gestemd, maar ach… ze was blij met haar prijs. Ze was nog jarig ook die dag! Op 2 september!



De Firato uitzending werd gemaakt volgens een heel draaiboek. Zouden dat tegenwoordig ook nog doen? Geen idee eigenlijk… 



Ik verdiende met de tour de chant nog geld ook…! Een honorarium van Hfl. 150,–! Eénhonderd en vijftig gulden stond er in het contract nog in letters uitgeschreven alsof om te benadrukken hoeveel dat voor mij was!

Het hele Los Vast avontuur was heel goed voor mijn zelfvertrouwen. Dat kon wel een kleine boost gebruiken. Ooit had mijn leraar in de achtste klas gevraagd of iemand een stukje van een liedje alléén wilde zingen. Ik vond zingen heerlijk en deed dat stiekem op mijn kamertje, geheel in stijl, met de haarborstel als microfoon. Helemaal tegen mijn gewone doen in, bood ik op zijn vraag aan om dat te doen. Wat zég ik nou?, dacht ik nog bij mezelf, maar ik had mijn vinger al opgestoken. En ik was de enige.

“Nou, probeer het dan maar eens”, zei de leraar en in zijn stem klonk niet veel vertrouwen door. Dit Bergsma kind stond niet erg hoog in aanzien bij hem. Door de zenuwen en de overconcentratie ging het zingen fout, waarop de man reageerde met: “Zie je wel? Je kunt het niet!”

Dit kleine, maar o zo belangrijke incident heeft ervoor gezorgd dat ik mijn hele middelbareschooltijd niets met zingen heb gedaan. Pas tijdens mijn studie voor leerkracht (Pedac) kreeg ik weer het zelfvertrouwen terug. Sommigen van jullie weten dat nog wel denk ik… Liedjes van Leonard Cohen en… vooral Joan Baez. Ik kreeg gitaarles en trad soms op in ‘De Kuip’ (de kantine van school).

Los Vast betekende voor mij een stap omhoog. Iets doen met mijn talent. Nu jaren later, en met een heleboel zangnoten achter me, geef ik een dikke vette knipoog aan die kortzichtige leerkracht die me vertelde dat ik niet kon zingen. 😉