Manager Dick Kalk zocht het hogerop. Of liever gezegd verder weg. Hij had een boeking geregeld in ’s Hertogenbosch. In de HTS Sociëteit Zusters van Orthenpoort om precies te zijn. Het was een flink eind rijden vanuit Julianadorp, maar Dick haalde me hoogstpersoonlijk op van huis met zijn auto. Ik ging naast hem op de passagiersstoel zitten. Hij was vrolijk en had duidelijk zin in een leuke dag en avond. Hij keek iets minder blij toen mijn moeder achterin de auto stapte. “Hallo Dick! Ik ga vandaag gezellig met jullie mee. Leuk hè?”

Naast het zingen in de band Cajun, trad ik solo ook nog op. Gewoon lekker met mijn gitaartje. Gitaren inmiddels, want ik vond de afwisseling tussen tokkelen op mijn Spaanse gitaar en een lekker slagje op mijn stalen snaren wel fijn. Ik werkte destijds in de Zandloper. Een restaurantdancing temidden van recreatiebungalows vlak bij de duinen van Julianadorp. Ik runde daar de snackbar. Ik bakte patat, schepte ijs, vulde de voorraden bij, vaak in mijn eentje. “Wollen Sie ein halbes Hähnchen und pommes mit Mayo” Mijn Duits is daar zienderogen vooruitgegaan.

In de vorige blog staat een foto die gemaakt is in de oefenruimte van de band Cajun. Van die fotosessie heb ik nóg een paar mooie afbeeldingen. Een prachtige groepsfoto! Stoer kijkende jongens, die zich geen houding weten te geven, een paar met een shaggie tussen hun vingers. Cor, die per se op de foto wilde omdat hij vond dat de geluidsman en net zo goed bij hoorde (en geef hem eens ongelijk): “Ik kan jullie geluid maken of breken…”, zei hij. Durf dan maar eens te zeggen dat hij niet op de bandfoto hoort… Wat een mooi moment in de tijd. Allemaal gefascineerd door muziek. Oefenen. Repertoire kiezen. Optredens scoren. Gedreven waren we! 

In de tijd van het Los Vast avontuur studeerde ik aan de Pedagogische Academie, afgekort PEDAC. Ik studeerde voor leerkracht basisonderwijs. Je zou het nu de PABO noemen.

In 1977 zat ik in het eerste jaar van mijn opleiding tot leerkracht (dat heette toen nog onderwijzeres) op de Pedagogische Academie in Den Helder. Ik kwam daar ‘los’ v.w.b. het zingen. Nou, eigenlijk in alles. De mensen waren gelijkgestemden en zo ontzettend anders dan ik gewend was op de HAVO (Scholengemeenschap Nieuwediep). We waren de hele dag creatief in de weer. Bedachten lessen. Gingen op onderzoek uit in de natuur, plantjes tellen, natekenen. We verfden stoffen, beschreven de processen en chemicaliën. Maakten er creaties van. Bestudeerden mensen op straat. Hoe lopen ze? Beschrijf ze eens? Objectief en subjectief. Wat heb ik daar veel geleerd!

Kijk ze daar zitten! Mijn moeder (midden) en mijn beppe, allebei in hun mooiste bloemetjesjurk! Met grote verwondering om zich heen kijkend naar alle drukte en gedoe. Tja, dat was voor ons allemáál nieuw!

Mijn allereerste landelijke optreden was in het radioprogramma ‘Los Vast’ van de NCRV. Het werd destijds gepresenteerd door Gert van Brakel met als sidekick Jan Rietman, die het later overnam en er een enorm succes van maakte. Ik had me aangemeld zonder veel te verwachten. Ik was een verlegen en onzeker meisje uit Julianadorp dat op haar kamer alle liedjes van Joan Baez instudeerde. Met de deur dicht, niemand die het hoorde, maar stiekem leek me ‘een stapje hoger’ erg leuk. En… na een tijdje lag er een brief op de mat: Het doet ons genoegen U thans te kunnen uitnodigen voor deelname aan de talentenjacht… Ik moest daarvoor naar Hotel Vianen, een wereldreis voor dit dorpsmeisje. Ik weet niet meer precies hoe ik daar heen gegaan ben. Met de auto? Met wie? Ik weet wel dat er van mijn studiegroep veel mensen meegingen. Wat een lol! En wat een enthousiasme!